1. Buğdayın Alımı ve Depolanması
Buğdaylar, makarnalık, ekmeklik ve bisküvilik buğday olarak sınıflandırılır. Alınan buğdaylar olgun, temiz, nem oranı %10-14 arasında ve mikrobiyolojik bozulmalardan uzak olmalıdır. Depolama alanları kuru, havadar ve +4°C ısıda olmalı, buğdayın nem oranı %14’ü geçmemelidir.
2. Buğdayın Temizlenmesi ve Yabancı Maddelerden Ayıklanması
Buğday, toz, sap, saman ve metal gibi yabancı maddelerden temizlenir. Büyüklük, şekil, ağırlık, manyetik özellikler ve hava akımı yardımıyla yapılan ayırma işlemleriyle unun kalitesi artırılır.
3. Paçal İşlemi
Farklı buğday türleri, un kalitesinin sürekli olması için karıştırılır. Bu işlem laboratuvar çalışmaları ile belirlenir ve belirli oranlarda yapılır.
4. Buğdayın Yıkanması
Buğday, toz, küf, pas gibi yabancı maddelerden arındırılır. Ayrıca, unun rengi ve kül miktarı iyileştirilir.
5. Buğdayın Tavlanması
Buğday, öğütmeye uygun hale getirilmek için belirli oranda su eklenerek tavlanır. Bu işlem, endosperm ve kabuk ayrımını kolaylaştırır, öğütmeyi iyileştirir.
6. Buğdayın Öğütülmesi
Buğday, vals adı verilen makinelerde aşamalı olarak öğütülür. İrmiğin elde edilmesi ve unun kepekten ayrılması bu süreçte yapılır. Kırma ve öğütme valsleriyle un elde edilir.
7. Eleme
Öğütülen buğday, eleklerle sınıflandırılır ve un, irmik, kepek gibi bileşenleri ayrıştırılır. İrmik saflaştırılarak kepekten ayrılır.
8. Unların Ambalajlanması Depolaması ve Piyasaya Arzı
Un, dokuma kumaş, kraft kağıt veya polietilen torbalarda ambalajlanır. Piyasaya sürülmeden önce dinlendirilir, böylece biyolojik değişimler gerçekleşir ve unun ekmekçilik kalitesi artar.
Un ambalajlarında ürünün kullanım amacı, kül ve protein miktarları, net ağırlık, üretici bilgileri, üretim tarihi gibi bilgiler bulunmalıdır.
